Пры адступленні ўвесну 1944 г. нямецкі вермахт гнаў перад сабой дзясяткі тысяч грамадзянскіх асоб. У пачатку сакавіка 9-я армія вермахта пад камандаваннем Ёзэфа Харпе (1887 – 1968), якая ўваходзіла ў групу армій «Цэнтр», арганізавала ў балоцістай мясцовасці ў паўднёва-ўсходнім накірунку ад Мінска, блізка да сельскіх населеных пунктаў Азарычы, Дзерць і Падасіннік, тры часовыя лагеры, якія былі агароджаны калючым дротам. Яны ствараліся, як было абвешчана, з мэтай пазбавіцца ад «інфекцыйных хворых, калек, старых, жанчын, якія мелі больш за двое дзяцей маладзей за дзесяць год, і іншых непрацаздольных». У перыяд з 12 па 16 сакавіка 9-я армія сумесна з зондэркамандай 7a айнзацгрупы «В» пазганялі ў гэтыя лагеры каля 50 тысяч нямоглых і бездапаможных мірных жыхароў.

Да вызвалення лагераў 65-й арміяй 1-га Беларускага фронта 17 сакавіка 1944 г. тут загінула ад 9 000 да 13 000 дзяцей, жанчын і мужчын, якія знаходзіліся пад адкрытым небам без вады і ежы. Гэтая спланаваная масавая смерць людзей ад сыпнога тыфу, голаду і холаду лічыцца адным з найцяжэйшых злачынстваў вермахта супраць грамадзянскага насельніцтва ў гады Другой сусветнай вайны.

В. Ф. Шышло (дзявочае прозвішча Данілава) нарадзілася 10 лютага 1936 г. у вёсцы Беліца пад Жлобінам. Яе бацька, афіцэр Чырвонай арміі, ужо ў 1941 г. трапіў у германскі палон. У час акупацыі сям’я жыла ў Беліцы ў доме яго бацькоў. У 1943 г. іх прымусілі перасяліцца ў стайню, дзе побач з тутэйшымі насельнікамі месціліся таксама мірныя жыхары, якіх прыгналі са Смаленска.

Валянціне было восем гадоў, калі ў сакавіку 1944 г. вермахт дэпартаваў яе разам з маці Нінай Фёдараўнай Данілавай і чатырма братамі ды сёстрамі ў лагер пад Азарычамі. Сям’я некалькі дзён правяла ў дарозе, начаваць яны мусілі пад адкрытым небам. Тры малодшыя браты Гарык, Марат і Барыс загінулі ў лагеры. Валянціна і яе сястра Клара выжылі дзякуючы бабулі Варвары Фёдараўне, якая клала дзяцей спаць на кажуху нейкага памерлага. Валянціна ўсё ж захварэла на тыф і пасля вызвалення трапіла на лячэнне ў шпіталь.